Srednjovekovni zamak Maglič nalazi se u klisuri Ibra, sedamnaest kilometara jugozapadno od Kraljeva. Zaravnjeni plato na kome je utvrđenje podignuto uzdiže se na desnoj obali reke, nekih stotinak metara iznad dna klisure. Sagrađen je u 13. veku, a njegova prvobitna uloga je bila da brani severne granice države, okolne manastire i jedini karavanski put koji je povezivao Moravsku dolinu sa Raškom i Kosovim poljem. Kroz istoriju je više puta menjao svoju funkciju, pa tako, u 14. veku prerasta u sedište srpskog arhiepiskopa Danila II, kada doživljava svoj vrhunac. U doba Turaka u njemu je bilo sedište magličke nahije, a od 19. veka na ovamo, njegovi ostaci izazivaju znatiželju i divljenje mnogih istraživača, putopisaca i naučnika. Danas se ovaj simbol Doline jorgovana smatra za jedan od najlepših i najbolje očuvanih primera srpskog srednjovekovnog vojnog graditeljstva.
Istorijski podaci o Magliču su veoma oskudni. Na osnovu arheoloških istraživanja, utvrđeno je da je na ovom mestu prvobitno postojala jedna starija utvrda s kraja 11. ili prve četvrtine 12. veka, kada je ovo područje bilo pod vlašću Romejskog carstva. Po svom tipu, najverovatnije se radilo o malom kastelu na prirodno branjenom položaju, kakvi su građeni u vreme dinastije Komnina. Zajedno sa utvrđenjima u Brveniku i Zvečanu, Maglič je tada bio sastavni deo odbrambenog sistema koji je kontrolisao komunikaciju duž Ibra. Ova građevina je stradala u požaru i jedno vreme je bila napuštena.
Postoji više pretpostavki o vremenu i razlogu izgradnje Magliča kakvog ga danas poznajemo. Prema jednoj, tvrđavu je sagradio kralj Uroš I (1241/1242-1276) posle razornih mongolskih napada, da bi sprečio nove najezde kroz Ibarsku klisuru, odnosno da bi zaštitio prilaz ka svojoj zadužbini Sopoćanima i nemanjinoj Studenici sa severa. Druga pretpostavka izgradnju utvrđenja pomera na početak 13. veka, u vreme Stefana Prvovenčanog (1196–1227), sa ciljem zaštite manastira Žiče i Studenice. Međutim, prema rezultatima arheoloških istraživanja, verovatnije je da se gradnja odvijala u poslednjim godinama 13. veka ili, najkasnije, u prvoj deceniji narednog stoleća, i to paralelno sa radovima na obnovi manastira Žiče, koji je pretrpeo velika razaranja tokom pohoda vidinskog kneza Šišmana na Srbiju 1292. godine. U svakom slučaju, ovo novo utvrđenje bilo je prostranije od prethodnog, pri čemu su ostaci starijih fortifikacija u celosti uklonjeni.
Razvoj srpske srednjovekovne države i njeno pomeranje na jug, doprineli su da Maglič izgubi na strateškom značaju i postane utvrđenje u srcu države, daleko od granica i potencijalnih osvajača. Zato nije ni čudo što je u 14. veku služio kao refugijum Žičkog arhiepiskopskog središta, ali i kao povremena rezidencija arhiepiskopa Danila II (1324-1337), koji ga je dogradio i u njemu sagradio “prekrasne palate”. On je iz Magliča upravljao, kako crkvenim tako i državnim poslovima, a unutar grada je organizovano pisanje crkvenih knjiga.
Nema podataka o padu Magliča u turske ruke, ali se smatra da je priključen Osmanskoj carevini neposredno ili odmah nakon turskog ulaska u Smederevo, juna 1459. godine, kada i ostatak srpske despotovine. Nakon turskih osvajanja Maglič postaje sedište magličke nahije u kome su turci držali vojsku. Tako je ostalo zabeleženo da je 1516. godine posadu grada činilo 20 vojnika na čelu sa dizdarom, dok je 1560. godine posada spala na svega 11 vojnika.
Godine 1683., posle turskog poraza pod Bečom, Sveta liga prelazi u ofanzivu i prodire na teritoriju današnje Srbije u kojoj tada izbija ustanak. Tokom borbi, ustanici su privremeno zauzeli utvrđenja Maglič i Koznik, odakle su vršili napade po osmanlijskim posadama u drugim naseljima. Nakon propasti ustanka, u Maglič se vraća turska posada, ali on ubrzo biva napušten i prepušten zubu vremena, kao i ostala utvrđenja širom Srbije. Kasnije, tvrđava je se pominje na austrijskim kartama iz 1718. godine kao „Zamak Maglič“, dok je svoju poslednju značajnu ulogu odigrala 1815. godine, tokom Drugog srpskog ustanka, kada su njene već zarušene bedeme koristili srpski ustanici prilikom borbi sa Turcima.
S obzirom da je Maglič bio prvo novo utvrđenje podignuto u vreme dinastije Nemanjića, neka od arhitektonskih rešenja koja su kod njega primenjena postala su uzor i za brojne kasnije građene tvrđave. Maglič je podignut na uskoj zaravni stenovite kose, koja čini jedan od krajnjih zapadnih ogranaka planine Stolovi. Sa tri strane je okružen Ibrom, koji na ovom mestu pravi oštru okuku, dok je sa četvrte strane, na krajnjem severoistočnom delu, širok i dubok rov usečen u stenu. Iz tog pravca je i jedini prilaz utvrđenju, dok se sa ostalih strana spuštaju strme padine do obala Ibra i klisurastog useka rečice Maglašnice (Magarašnice). Inače, samo zaleđe Magličkog zamka, posebno ka istoku i jugu, odnosno masivu Stolova, pusto je i teško pristupačno.
Zamak čini 8 kula povezanih bedemima, a u njegovu unutrašnjost, koja obuhvata 2.190 m2, ulazi se kroz dve kapije. Osnova tvrđave je izdužena i prostire se pravcem jugozapad-severoistok. Iznad šanca se uzdiže donžon kula sa takozvanim malim gradom. Na suprotnom, jugozapadnom kraju, smeštene su jedna uz drugu tri kule koje su kontrolisale prilaz niz Ibar, čije je korito nekoliko kilometara pre Magliča gotovo pravolinijsko, tako da se one uočavaju sa velike udaljenosti. Od građevina u unutrašnjosti utvrđenja najbolje je očuvana Palata. Na mestu ove, postojala je starija građevina, čija se izgradnja datira na kraj 13. i početak 14. veka, da bi nešto kasnije, verovatno tokom četvrte decenije 14. veka, izgrađena nova, čiji su ostaci i danas vidljivi.
U središnjem delu tvrđave nalazila se Crkva Svetog Đorđa. To je bio manji jednobrodni hram izdužene osnove i visine od preko sedam metara. Njegova unutrašnjost je bila živopisana, što pokazuju tragovi fresaka pronađeni prilikom arheoloških istraživanja. Do danas je, nažalost, od ove građevine opstao samo jedan zid. Treba spomenuti i Severoistočnu građevinu u neposrednoj blizini kapije. To je bilo spratno zdanje sa odajama oslikanih zidova i prozorima zastakljenih okulusima.
